کتاب صاحبدلان | جلد اول

در قسمتی از کتاب صاحبدلان می‌خوانیم:

وقتی حرف از ملاقات خداست، کیفیت خاصی مطرح است؛ یعنی می‌خواهد پیش خدایی برود که همهٔ صفات حسنیٰ را به نحو کامل دارد و هرکس -ولو پیغمبر اکرم صلی‌اللّه‌علیه‌و‌آله- هر صفت خوبی دارد، از اوست؛ لذا باید استعداد خاصی داشته باشد تا بتواند انواری که خدای تعالی برای اشخاص مهیا کرده، دریافت کند…

حضرات معصومین علیهم‌السلام در همهٔ درجات بهشت هستند. از طرفی ملاقات با پروردگار برای همه به یک شکل نیست، زیرا همه در یک رتبه نیستند و با هم فرق می‌کنند؛ اما کسی که به سوی شهادت می‌رود نظر بلند و هدف عالی دارد و نظرش فقط به حورالعین نیست؛ او می‌خواهد جانش را فدا کند برای چیز دیگری. او طالب خدای تعالی است؛ طالب معرفت، عشق و محبت خدای تعالی است.

در قسمتی دیگر از کتاب صاحبدلان می‌خوانیم:

بالکلّیه خداوند از ذهن و از نفس شهید آنچه غلط صادر شده بیرون می‌کند. نه این که خود شهید بیرون می‌کند، نه، بلکه میزبانش، آن کسی که پذیرایی از او می‌کند که غنیّ مطلق است، او نفس و خیال را جوری تنظیم می‌فرماید که بالکلّیه از وضعی که در دنیا داشت می‌آید بیرون. با شهدای صدر اسلام، با اولیای صدر اسلام، با انبیا و صدّیقین نشست و برخاست دارد. یعنی مستقیماً مهمان‌کننده، صاحب‌خانهٔ حقیقی و قیّوم همه است.