در قسمتی از کتاب چهل حدیث میخوانیم:
کسی که تمام همّ و غمّ خود را رضا و خشنودی خداوند قرار داده، با نفْس خویش به مجاهده برخاسته است، به هیچ صدا و گفتاری گوش نمیدهد مگر آنکه بداند رضای خدا در آن است. به همین ترتیب سخنی نمیگوید مگر رضای خدا در آن باشد. و کاری نمیکند مگر رضای خدا در آن باشد. چنین کسی نظر خود را از غیر حقّ برداشته است. همچنین گوش، چشم، زبان، دست، پا و خلاصه تمام اعضا و جوارح او کاملاً در قید بندگی واقعی پروردگار است. باطل از وی رخت بربسته، با حقّ است و به حقّ میچرخد. همانطور که پیغمبر اکرم صلواتاللّهعلیه دربارهٔ مولا امیرالمومنین علی بن ابی طالب علیهالسلام فرمود:
«علیٌ مَعَ الحَقِّ و الحَقُّ مَعَ علیٍ یَدُورُ حَیثُما دارَ. علی با حقّ است و حقّ با علی است. حقّ بر مدار او میگردد.»
در قسمتی دیگر از کتاب چهل حدیث میخوانیم:
سزاوار است کسی که توبه میکند و آمرزش میخواهد یا دست به دعا برمیدارد و اعمال نیک انجام میدهد، با یقین به اجابت و قبول انجام دهد؛ زیرا خداوند وعدهٔ قطعی دربارهٔ آنها داده است، ولی اگر گمان کند این کارها قبول نیست و سودی ندارد، از رحمت پروردگار ناامید شده و این خود گناهی بزرگ است. البته گمانِ آمرزش، با اصرار بر گناه و گمان ثواب بدون عمل، نادانی و غرور است.
نقد و بررسیها
هنوز بررسیای ثبت نشده است.